Negin ve Emad, 2017 yılında evlenerek Kanada'ya yerleşmeye karar vermiş İranlı bir çift. Özellikle Trump'ın İran yaptırımlarıyla ABD yolunun kapanmasının ardından gözünü Kanada'ya çeviren binlerce eğitimli İranlı'dan yalnızca ikisi. Negin elektrik mühendisi, Emad avukat, Kanada'da yüksek lisans yapmak ise ortak planları.
Negin ve Emad 2018'in Ocak ayında bir hafta süreyle kalmak için evimin bir odasını kiraladılar. Geldiklerinde vize başvurularını yapmışlardı ve konsolosluktan söylendiği üzere bir hafta içinde vizelerini alıp gideceklerdi. Fakat bürokrasi bu süreci uzattıkça uzattı, evimde tam iki ay yaşamak durumunda kaldılar. Üçümüz bu süreçte çok çok iyi dost olduk, hayatlarımızı paylaştık, İran'dan gelen dostlarını, yakınlarını ağırladık, İran'da yapılamayanları yaptık. Bir yandan İstanbul'da günler güzel geçiyor olsa da, haftalarını her pazartesi gününe kadar, vize çıkacak heyecanı ya da reddedilecekler korkusuyla geçirdiler. Sürekli, üyesi oldukları 4600 kişilik ''Kanada vizesi'' başlıklı Telegram grubundaki İranlılar'dan vizelerine dair iyi haberler beklediler. Bu süreçte İran'a dönmeleri de mümkün değildi çünkü Emad devlete para ödeyip ülkeden çıkabildiyse de geri dönmesi halinde askeriye tarafından alıkonacaktı. Her şey bana gittikçe daha tanıdık gelmeye başlıyordu.
Nihayet bir pazartesi vizeleri çıktı ve gidiş planları yapılmaya başlandı. Ve garip bir tesadüfle bu süreç İran yeni yılı Nowruz'a denk geldi. İki aydır İran ile Kanada arasında bir garip arafta yaşayan Negin ve Emad, başından beri Kanada için planladıkları yeni yıl kutlamalarını vize mutluluklarıyla birleştirerek hazırlıkları iki üç gün süren bir yılbaşı kutlaması yaptılar benim evimde. 1397 yılına giriyorlardı.
Ben de başından beri birçok ortaklık yaşadığım bu hikâyenin ister istemez bir parçası olmuştum. Bu geçiş döneminde bir süre sonra da olsa onları yakın dostlarım, ev arkadaşlarım olarak ağırlamak ve bu geçişin zorluklarını azaltmak için sıkıntılarına mümkün olduğunca ortak olmak iyi hissettiriyordu. Ancak diğer yandan içinde yaşadığımız siyasal atmosferden dolayı sürekli etrafımızdaki insanların, yakın dostlarımızın birer birer eksildiği bir dönemde, kimimiz için gitmek bir olasılık kimimiz için zorunluluk halini almışken, Negin ve Emad'ın hikayesiyle yaşadığım bu yakınlık zorlu yüzleşmelere sebep oluyordu.
Nihayetinde garip gelgitlerle geçen, çoğunluğunda da eğlendiğimiz bu süreç bir Nowruz gecesi ile son buldu. Negin ve Emad bir hafta önceden o gecenin heyecanını yaşamaya başlamışlardı bile, alışverişlere çıkıldı, masayı dolduracak şeyler gün aşırı hazırlandı, gece planlandı ve nihayet 21 Mart akşamı yılbaşı kıyafetleri giyilip masa hazırlandı.
İranlılar için Nowruz masası çok eskiye dayanan bir gelenek. Masayı sağlık, doğa, neşe, bilgelik, arınma, güç, cesaret, sabır, heyecan ve hoşgörü gibi anlamları sembolize eden Fasça ''s (seen)'' harfi ile başlayan yedi tane yiyecek ile donatmak masanın vazgeçilmezi. Çünkü inançlarına göre yedi kutsal bir rakam. Buna ilave olarak ışığın, yaratıcılığın ve olasılığın temsili için bir ayna, doğurganlık için boyanmış yumurtalar, maddenin saf hali için çakıl taşları, yeniden doğuş için ot, refah için madeni para gibi temsiller de masayı süsleyebiliyor. Ve Nowruz gecesinden sonra on üç gün masaya hiç dokunulmuyor, bunun güzellikler getireceğine inanılıyor.
Negin ve Emad 25 Mart gecesi uçtular Kanada'ya. Bir süre geçen yıl oraya yerleşen arkadaşlarının evinde kaldılar. Şu an vizesi bu imkânı sağladığından Emad aşçı yardımcısı olarak çalışıyor ve ikisi de vizeleri geç geldiğinden okullarına başlamak için Montreal'de gelecek dönemi bekliyorlar.