Bir memur çocuğu olarak okul yılları ülkenin farklı yerlerinde yaşayarak geçti. Sonrasında üniversite ve iş hayatı derken bir nevi göçebe hayatı devam etti benim için.
Bu yüzden kendimi hiçbir zaman bir yere ait hissedemedim. Hiçbir mekan benim için vazgeçilmez değildi.
Ancak tüm hayatı aynı bölgede geçmiş bir insan için durum böyle değil. Tıpkı bir ağaç gibi köklerini salıyor toprağa. Artık mutlu olabildiği, kendini olduğu gibi yaşayabildiği tek yer orasıdır.
Mutsuzlaşır, kötürümleşir uzaklaştıkça.
Tohum, köklerini terk etmek istemeyen dedemin kısa bir hikayesidir.